Arındıkça gönlümüzdeki sevgi çiçeklerini fark ederiz. Ne kadar çeşitli olduklarını görürüz. Toplar, toplar veririz. Onlar hiç azalmazlar. Verdikçe çoğalırlar. Verdikçe zenginliğimizi anlarız. Ve gönülden verilen, almayı düşünmeden verilen her şeyin farklı renkte bir sevgi çiçeği olduğunu anlarız.
Önemli olan düşüncedir bana göre. Sözler düşünceleri ifade ederler, fiiller de sözleri aksiyona geçirir. Düşünmediğimiz bir şeyi ifade de edemeyiz ne sözlerle, ne hareketlerle. O halde biz düşüncelerimizin bir ifadesiyiz diyebiliriz.
Zihnimiz bir düşünce deposu gibidir. Binbir tane düşünce orada geziyor olabilir. Biz aklımızla gönlümüzü bir ederek bu düşünceleri niyetimiz doğrultusunda bir tasnif yapıp ayıklayabiliriz. Böylece de zihnimizi arındırırız. Bize faydası olmayan, gelişimimiz için yararı olmayan düşünceleri atarız. Böylece kullanım alanımız temizlenmiş olur. Zihnimiz huzur bulur. Kendimizi evrenden gelen pozitif fikirlere açarız ve o zaman ilham da alabiliriz. İlhamları tohum gibi kabul edersek onları kendi düşüncemizle besleyerek büyütür yeni fikirler üretiriz, sanatsal uğraşlarımızda kullanabiliriz.
Müjdeler olsun!
Bahar geldi...
Uzun bir kıştı.
Soğuk ve karanlık.
Hiç bitmeyecek sandım.
Ama bitti.
Yağmurlar geldi.
Pırıl pırıl oldu her yer.
Güneş parladı, içim ısındı..
Çiçekler açtı gönül bahçemde.
Mis gibi kokular sardı.
Hoş geldin sevgili bahar.
Hiç gitme burada kal.
Bizi bırakma, bizi bırakma.
