Korkularımdı hayatıma yön veren. Onların esiri olmuştum adeta. Onlar neye izin verirlerse, onu yaşıyordum. Olayların içine girmeden, teğet geçerek, hayatı yaşayanları seyrederek iktifa ediyordum. İşin tuhafı mutlu olduğumu da zannediyordum. Öyle ya, yaşayanların başına ne çok şey geliyordu onları üzen, perişan eden. Ben ise çok tedbirliydim, kenardan bakıp onları tenkit eder, ahkâm keserdim. O zaman bilmiyordum yaşanmamışlıkların, farkına vardığımda beni ne kadar pişman edeceğini.. Farkına vardığımda pek çok şey için geç kaldığımı da fark ettim. Ama kendimi değiştirmek için geç değildi. İşe korkularımdan başladım. Önce onları tesbit ettim. Kendimi sakınmaktan vaz geçtim. Sonunda üzülecek bile olsam korkularımın beni men ettiği şeylere cesaretle daldım. Ve gördüm ki hiç de korkulacak bir şey yokmuş. Beyhude kendimi pek çok deneyimden mahrum bırakmışım. Şimdi artık tenkit de etmiyorum ve yanlış da yapmaktan korkmuyorum. Kendime izin verdikçe, başkalarını da daha iyi anlar ve onaylar oldum. Bitti mi?. Hayır bitmedi. Daha kendimle çok işim var.
